เราจำเป็นต้องเข้าใจว่า SARS-CoV-2 ซึ่งเป็นไวรัสโคโรนาที่ก่อให้เกิด COVID-19 เกิดขึ้นได้อย่างไร และเพื่อดูว่าเราอาจขัดขวางความก้าวหน้าของมันได้อย่างไรและเมื่อใด ซึ่งหมายถึงการตรวจสอบต้นกำเนิดของไวรัสและปัจจัยทางชีววิทยาและสิ่งแวดล้อมที่ทำให้ไวรัสกลายเป็นอันตรายได้ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ จำเป็นต้องมีการสืบสวนทางวิทยาศาสตร์ร่วมกันในระดับนานาชาติที่ปราศจากการกล่าวหาและประเด็นทางการเมืองที่คับแคบ
ในความเป็นจริง โรคนี้ไม่ได้ “มีต้นกำเนิด” ในตลาดเลย แม้ว่าจะ มี
เหตุการณ์การแพร่ระบาดที่สำคัญที่เชื่อมโยงกับตลาดอู่ฮั่นซึ่งทำให้เจ้าหน้าที่สาธารณสุขของจีนให้ความสนใจ SARS-CoV-2 เกือบจะแน่นอนว่าสืบเชื้อสายมาจากไวรัสสัตว์ซึ่งผ่านการกลายพันธุ์หลายครั้งซึ่งทำให้เป็นอันตรายต่อมนุษย์ เส้นทางสู่มนุษย์อาจเกี่ยวข้องกับโฮสต์ของสัตว์ระดับกลาง แม้ว่าสัตว์ชนิดใดจะยังไม่แน่ใจก็ตาม
นี่คือลำดับเหตุการณ์ที่เป็นไปได้มากที่สุด: ไวรัสโคโรนาในค้างคาวพบทางเข้าสู่สัตว์อื่น ๆ อย่างน้อยหนึ่งตัว ซึ่งอาจรวมถึงลิ่นหรือแมวบางชนิดในภาคใต้ของจีน ในเวลานั้น ไวรัสไม่สามารถแพร่เชื้อหรือก่อโรคในมนุษย์ได้ มิฉะนั้น สัตว์ที่ติดเชื้อจะสัมผัสกับมนุษย์เพียงเล็กน้อย ในช่วงระยะเวลาที่ไม่ทราบแน่ชัด (อาจหลายสิบปี) ไวรัสกลายพันธุ์ในลักษณะที่ทำให้เป็นอันตรายอย่างยิ่ง และในที่สุด มนุษย์ก็ติดเชื้อโดยบังเอิญ ซึ่งน่าจะประมาณสัปดาห์ที่สองของเดือนพฤศจิกายน 2019
ไวรัสตัวใหม่นี้ส่งต่อไปยังคนอื่นอย่างรวดเร็วและพบทางไปที่มณฑลหูเป่ย เมื่อวันที่ 10 ธันวาคม ผู้ติดเชื้อรายหนึ่งได้ไปที่ตลาดที่มีผู้คนพลุกพล่านในอู่ฮั่น และมีส่วนทำให้ผู้อื่นติดเชื้ออีก 21 คน ในช่วงสองสัปดาห์ต่อมา มีคนป่วยมากพอที่จะแจ้งเตือนแพทย์และเจ้าหน้าที่สาธารณสุข นำไปสู่การประกาศเมื่อวันที่ 31 ธันวาคมเตือนโลกถึงโรคใหม่ที่เป็นอันตราย ตลาดปิดในวันรุ่งขึ้นและมีความพยายามอย่างมากในการระบุและแยกผู้ติดต่อ
สามสัปดาห์ต่อมา เห็นได้ชัดว่ามาตรการเหล่านี้ไม่สามารถควบคุมการแพร่ระบาดได้ และในวันที่ 23 มกราคม ทางการจีนได้ดำเนินการขั้นที่กล้าหาญและไม่เคยมีมาก่อนในการปิดเมืองทั้งเมือง สิ่งนี้ควบคุมการแพร่ระบาดของไวรัสในจีน แต่สายเกินไปที่จะหยุดการแพร่ระบาดในระดับสากล เพราะเมื่อถึงเวลานั้น ไวรัสได้แพร่ระบาดในไต้หวัน เกาหลีใต้ ยุโรป และสหรัฐอเมริกาแล้ว
สิ่งที่เราต้องค้นหาในตอนนี้คือสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงหลายเดือนหรือ
หลายปีก่อนถึงเดือนพฤศจิกายน 2019 และเมื่อมองย้อนกลับไป เราสามารถทำทุกอย่างเพื่อป้องกันภัยพิบัติได้หรือไม่
สิ่งสำคัญคือเราต้องเข้าใจวิวัฒนาการของไวรัสนี้ เพราะเช่นเดียวกับโรคในมนุษย์ทั้งหมดที่เกิดจากสัตว์ โรคนี้จะเกิดขึ้นจากทั้งเหตุการณ์ทางชีววิทยาแบบสุ่มและการตอบสนองต่อแรงกดดันจากสิ่งแวดล้อม ไวรัสต้องกลายพันธุ์ สัตว์ป่าดั้งเดิมต้องสัมผัสกับสปีชีส์อื่น และไวรัสต้องแพร่กระจายภายในสปีชีส์นั้นและผ่านการกลายพันธุ์ เพิ่มเติม สัตว์ต้องสัมผัสใกล้ชิดกับมนุษย์ซึ่งในเวลาที่เหมาะสมจะต้องติดเชื้อใหม่
แม้จะมีความเป็นไปได้ต่ำในแต่ละขั้นตอน แต่ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมารายชื่อไวรัสจำนวนมากได้ต่อรองเส้นทางนี้ทั้งหมด รวมถึง HIV, SARS, MERS, Ebola, Nipah, Lassa, Zika, Hendra, ไข้หวัดใหญ่ประเภทต่างๆ และตอนนี้ SARS-CoV -2. สิ่งนี้ชี้ให้เห็นถึงปัจจัยใหม่ๆ ที่เพิ่มโอกาสในการสัมผัส การปรับตัว การติดเชื้อ และการแพร่กระจาย
เป็นไปได้ว่าปัจจัยเหล่านี้รวมถึงการเติบโตของประชากร การขยายตัวทางการเกษตร การสูญเสียที่อยู่อาศัยตามธรรมชาติของสัตว์ป่า การสูญเสียแหล่งอาหารดั้งเดิม และการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างสายพันธุ์สัตว์และระหว่างสัตว์กับมนุษย์ การตัดไม้ทำลายป่าและการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศยิ่งทำให้กระบวนการนี้รุนแรงขึ้นเช่นเดียวกับการเคลื่อนย้ายประชากรมนุษย์ที่เพิ่มขึ้นผ่านการเดินทางภายในประเทศและระหว่างประเทศ การค้าสัตว์ป่าผิดกฎหมายระหว่างประเทศ การใช้ยาและยาฆ่าแมลง อย่างไม่เหมาะสม และการที่รัฐบาลไม่เต็มใจที่จะทำงานร่วมกันทำให้เรื่องเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม
การรู้แน่ชัดว่าปัจจัยเหล่านี้ส่งผลต่อพันธุกรรมและวิวัฒนาการของไวรัสอย่างไร จะช่วยให้เราหาทางขัดขวางพวกมันได้ เราสามารถพัฒนาระบบเตือนภัยล่วงหน้าเพื่อระบุและติดตามเชื้อโรคที่อาจเป็นอันตรายและติดตามปฏิสัมพันธ์ระหว่างสายพันธุ์ที่สามารถแพร่เชื้อได้ เราสามารถอนุรักษ์ถิ่นที่อยู่ดั้งเดิมและลดแรงกดดันไม่ให้สัตว์ป่าเข้ามาหากินในถิ่นที่อยู่ของมนุษย์ เราสามารถกำจัดสัตว์ที่ทำหน้าที่เป็นแหล่งกักเก็บไวรัสอันตรายได้อย่างมีกลยุทธ์
เราสามารถกำหนดเป้าหมายขั้นตอนการควบคุมการติดเชื้อได้อย่างแม่นยำ เช่น การตรวจติดตามสุขภาพและการกักกันโรค เราสามารถทำงานร่วมกันเพื่อพัฒนาการตรวจวินิจฉัย ยาใหม่ และวัคซีน เราสามารถพัฒนาแผนการตอบสนองอย่างรวดเร็วที่ประสานกันทั่วโลกเมื่อเกิดการระบาดครั้งใหม่
ประเด็นสำคัญ: Coronavirus ฉายแสงการเมืองโลกที่แตกร้าวในช่วงเวลาที่การทำงานร่วมกันและความเป็นผู้นำมีความสำคัญ
กระบวนการนี้จะได้ผลก็ต่อเมื่อดำเนินการด้วยความเปิดเผย ไว้วางใจ และยอมรับว่าเป็นไปเพื่อประโยชน์สูงสุดของโลก มันจะได้ผลก็ต่อเมื่อเรายอมรับว่าไวรัสไม่ใช่ปัญหาระดับชาติหรือความรับผิดชอบของอธิปไตย แต่เป็นความท้าทายระดับโลก
โควิด-19 ควรเป็นการปลุกให้ตื่นขึ้นว่าการกล่าวหาเล็กๆ น้อยๆ การแข่งขันเชิงอุดมการณ์ และความทะเยอทะยานทางการเมืองที่มองสั้นต้องยุติลง ประเทศต่างๆ ทั่วโลกต้องสนับสนุนให้จีนและสหรัฐฯ ยกระดับการมองเห็นความท้าทายที่มากขึ้น และช่วยดำเนินการสอบสวนที่เราต้องการเพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติในอนาคต
